نقش سیستم سروتونرژیک در رفتار شبه اضطرابی موش صحرایی نر با استرس بی‌حرکتی

مقدمه: اختلال اضطراب از مشکلات عمده بشری است که بیشتر از نبودن تعادل در فعالیت سیستم‌های، مونوآمینرژیک مغز نشأت می‌گیرد. شواهد بالینی نشان‌دهنده‌ی احتمال اختلال نورون‌های سروتونرژیک در پاتوفیزیولوژی اضطراب است، بنابراین، در این مطالعه از داروهای فلوکستین و سیپروهپتادین به عنوان تغییر دهنده‌های مقادیر سروتونین در مغز برای ارزیابی نقش سیستم سروتونرژیک در بروز یا تعدیل اختلال شبه‌اضطرابی استفاده شد. هدف: نقش سیستم سروتونرژیک در تغییر رفتار شبه‌اضطرابی و تغییر متابولیک هورمون‌های تیروئیدی در موش صحرایی نر با استرس بی‌حرکتی . مواد و روش‌ها: 30 رأس موش صحرایی نر بالغ نژاد ویستار با میانگین وزنی 20 ±180 گرم ‌به طور تصادفی به ۵ گروه ۶ تایی تقسیم شدند. القای استرس بی‌حرکتی در موش‌ها با کمک محدودکننده‌ی پلی‌اتیلنی و بررسی اثر ضداضطرابی داروها در گروه‌های تحت تیمار با تست ماز بعلاوه‌ای شکل مرتفع انجام شد. در این مطالعه داروی فلوکستین با غلظت mg/kg 20 و داروی سیپروهپتادین با غلظت mg/kg 4 به صورت داخل‌صفاقی به حیوانات تجویز شد. در پایان دوره‌ی تیمار‌ اثر داروها بر رفتار اضطرابی ناشی از القای استرس بی‌حرکتی و میزان سرمی هورمون‌های تیروئیدی با استفاده از کیت الایزا سنجیده شد. برای واکاوی داده‌ها از آزمون آماری آنالیز واریانس یک‌طرفه و آزمون تعقیبی توکی در سطح معنی‌داری 05/0p≤ استفاده شد. نتایج: درصد زمان سپری شدن در بازوی باز در گروه تحت استرس به طور معنی‌دار در مقایسه با گروه کنترل کاهش یافت(۰۰۱/۰p<). از سویی تجویز فلوکستین یا سیپروهپتادین به حیوانات تحت استرس بی‌حرکتی منجر به کاهش این شاخص در مقایسه با گروه کنترل شد(۰۰۱/۰p<). همچنین استرس بی‌حرکتی غلظت سرمی T3 و T4 را در جانوران تحت استرس در مقایسه با جانوران کنترل افزایش داد(۰۰۱/۰p<) درحالی که تجویز داروهای نامبرده این شاخص‌ها را تا حدودی به اندازه گروه کنترل بازگرداند. نتیجه‌گیری: نتایج نشان‌ دهنده‌ی اثر بهبود بخش سیستم سروتونرژیک در کنترل رفتار شبه‌اضطرابی و ترشح هورمون‌های تیروئیدی بود